Kırık Yollar Şiiri - Mahmut Tonbul

Sokaklar dokunmayın artık acılarıma
Yerli yerinde dursun ne varsa
Dağlara adını verdim baba
Şiirlerime kısık gözlerini
Uçsuz bucaksız bir özlemin gölgesindeyim
Zaman/ Mekan yok
Yalnız ben varım
Kırık bir masa, eski bir lamba
Ve yetimliğe dizilmiş hayaller ordusu
Susuyor dilim istemsiz
Toprağa gömüyorum saklanmış cümlelerimi
Çocukluğum geliyor yanıma
Tütün tarlalarının çiçekleri
Dokunamadığım esi yüzler
Kırmızı bisikletim, ıslık sesin
Güneş yine Kayadibi' nin ardına gömüldü
Karanlıkta izlerin kayboldu baba
Rotamı, yönümü şaşırdım
Irmağın sesi ürkütüyor beni
Söyler misin baba
Bir rüzgar alıp beni
Dağların ardındaki evimize taşısın
Gülüşünden kalma bir ışık
Yolumu aydınlatsın
Baba!
Ellerinden kalma bir nefes
Dursun avuçlarımda