Kırık Yollar Şiiri - Gökhan Sağıt

Kırık Yollar Şiirinin Hikâyesi Hayatın ağırlığını omuzlarında taşıyan bir insan vardı… Adını kimse bilmezdi belki, ama yaşadıkları herkesin yüreğine dokunacak kadar tanıdıktı. Çocukluğundan beri yolları hep taşlıydı. Bir yanına umudu koyar, diğer yanına acılarını saklardı. Yürürken kimseler duymazdı sesini; çünkü sessizliği kendine zırh yapmıştı. Her düşüşünde biraz daha yorulur, ama pes etmeyi hiç öğrenmezdi. Bir gece karanlık onu tamamen yutacak gibi olduğunda, içindeki en küçük kıvılcım bile sönmesin diye dua etti. O küçücük ışık, belki kimsenin fark etmediği soluk bir parıltıydı… ama onun için yeni bir başlangıcın işaretiydi. Zaman geçti. Acıları kabuk bağladı, yaraları konuşmadan iyileşti. Yürüdüğü yollar hâlâ kırıktı, ama artık o kırıklığın içinde bir güç taşıyordu. Her adımı, “Buradayım” diye haykırıyordu hayata. Her nefesi, içindeki direnişin imzasıydı. Ve bir gün, tüm yaşadıklarını kâğıda döktü. “Bu benim hikâyem,” dedi, “kırık yollarla dolu ama yine de umutla yürüdüğüm…” İşte o dizeler bir şiire dönüştü: “Kırık Yollar” Yaralarından güç doğuranların, sessizce ama dimdik yürüyenlerin hikâyesi… Bu şiir, kaybolmuş gibi görünen ama aslında her şeye rağmen ayakta kalanların sesi oldu.