Kırık mızrap Şiiri - Tansul Baykal

Bir daha asla dediğimiz yerden mi başlar?
yoksa yeniden yeşerir mi umutlarımız
yüreklerimizde yeniden biz olabilir miyiz?
umutsuzca bir bakış belki de geçmişe
kırgınlıklarımıza yalnız uzanırken
bütün izlerini silebilir miyiz aşkın
Oysa düş kırklarından, acılardan koparabilsek ellerimizi
bütün izlerini silebilsek geçmişin
vedalaşsak geçmişle.
Oysa sevmekle başlamıştık her şeye
ayrılık ihtimali hiç yoktu
her defasında okşanan saçlar,
dokunuşlar özür kokardı gözbebeklerimizde.
Sever gibi olurduk yeniden
silemezdik sevgilinin kokusunu üzerimizden
Beklide böyle bir şeydi aşk
ya da böyle bildik aşkı, acıları alışkanlık yapıp
her defasında yenik düştük.
Geçici bir hafıza kaybıydı aşk
ayrılığı da aşk saymıştık çünkü.
Yeniden kanat çırpabilsek düşlerimize,
gönül son kez geçse sevgiliden,
adını her andığımızda ağlamasak
ayrılığı da aşk saymazdık elbet.
Hep bir son dokunuş, hep bir son şans olurdu,
kopamazdık alışkanlıklarımızdan.
Her sonda yeniden unutulur,
her dokunuş özür kokardı gözbebeklerimizde.
İpe sapa gelmez bahaneler, bahanesi olurdu yüreğimizin
eller buluşur, eller konuşurdu.
Karıştırdık hüzünle tutkuyu
ayrılığı da aşk saydık biz.
Yeniden uçabilir miyiz düşlere
Düşününce artık yanardağlar patlamasın yeniden içimizde
Yeni bir yıldıza uzanıp avuçlasak
Bütün izlerini silebilsek
Ayrılığı aşk saymasak yeniden
Gönül geçse o sevgiliden
yağmur yerine,
umutlar yeşeririmi yeniden o pencerede?