Kırık Kanatlı Güvercin Şiiri - Seyrani Göl

Kanatları kırık, yorgun bir güvercin
bir sabah düştü kapıma,
gözlerinde saklı bir korku,
nefesinde incecik bir hıçkırık vardı.

Avuçlarımda titredi sessizce,
yaralarını usulca sardım,
taze buğdayı serdim önüne,
geceleri ocağın sıcaklığını sundum ona,
bir kor ateşi gibi, içinde sönmeyen.

Günler ağır ağır geçti,
kanadı yeniden can buldu,
gözleri ışıldadı umutla.
Ve bir sabah,
pencereden sonsuzluğa baktı,
dönmeden arkasına,
kanat çırptı sessizce;
uçtu gitti,
ardında bırakmadan bir kelime,
ne teşekkür ne vedâ;
sadece soluk bir beyaz leke,
yitip gitti sonsuzluğa.

O günden öğrendim ki;
her iyilik unutulur,
dokunduğun eller seni bırakır,
iyileşince unutur,
kanatlandığında gölgesi bile düşmez üstüne.
S.GÖL