Kırık Kanatlar Şiiri - Özer Baba

Evde yankılanır babanın sesi,
Korkuyla çırpınır kızların nefesi.
“Sus!” der, “Kadın dediğin konuşmaz!”
Hayaller sessiz, umutlar yas.

Gökyüzü var ama kanatlar kırık,
Her sözünde bir hançer, bir çığlık.
“Otur evde, adımını dışarı atma,
Kadın dediğin edep taşır hatra!”

Oysa kızlar düşler kurardı,
Bir ağaç gibi kök salar, büyürdü.
Ama kökler betonla kaplanmış,
Rüzgarın sesi onlara yasaklanmış.

Kitaplar ellerinden çekip alınır,
Kalemler susar, defterler yanar.
“Bilmene gerek yok!” der bir öfkeyle,
Cehalet kalır miras, akıldan uzak bir eylemle.

Küçük kız sorar, gözlerinde yaş,
“Baba, neden benim yolum taş?”
Ama cevapsız kalır her saf merak,
Sevgi yerine bırakır bir boş çanak.

Ne zaman ki gökyüzü kararsa,
Kızlar yüreğinde güneş taşırsa,
Bilir ki zincirler bir gün kırılır,
Sessizlik değil, ses yükselir ve durulur.

Ey baba, duy kızının feryadını,
Hayallerini, umutla dolu adını.
Bırak kanatlarını, uçmayı öğrensin,
Kendi göğünde yıldızlar görsün.