Kırık Kalemler Sınıfı Şiiri - Sadık Toraman

Yaşamadan çocukluğumu,
Alıp götürdüler çamurdan oyuncaklarımı.
İçimde hasret kalmıştı:
Kara tahtanın beyaz yazıları.
Ellerim anlamıyordu kalemin dilinden,
Beni bekleyen okul sıralarında…
Ders; hayatı anlamak.
Konu ise hep aynıydı.
İçimde çalardı okulun zili.
Sınıfta kalmıştı yine gözlerim.
Karlı yollar…
Üşüyen eller…
Ve yırtık ayakkabılardı yine cahil kalan.
Öğretmenim demesini biliyordum sadece.
Nemli gözler uyutuyordu beni gece yarılarında.
Gülmeyi ise;
Yırtık üstüme gülenler hatırlatıyordu bana.
Umutlar büyük kentlere göçmüştü.
Adresler sorulurdu bana,
Gözlerimi kapar geçerdim;
Çocukluğumu saklayıp koynuma.