Kırık Kalbim Şiiri - Kurtuluş Zeybek

Ateşin suya düşmesi gibi düştün kalbime.
Aşkınla yanıp tutuşan,
Sevginle korlaşan yüreğimi,
Hepsini söndürüp bir küle döndürdün.

Baharda yeşeren gibiydi umutlarım,
Sen kırmadan önce.
Yıkılmaz bir dağ gibi sanardım aşkımla sevgimi,
Bir volkan içinde patlayıpta yıkılasıya kadar.

Göz yaşını mutluluktan sevinçten dökerdim önceleri,
Seni tanıyıp sevmeden önce.
Bu canı rabbim alacak sanırdım,
Ruhumu karanlığa gömmeden önce.

Seni tanıyınca bir melek sanmıştım,
Meğerki şeytanda bir melekmiş.
Ayrılığın adını bilmezdim ben,
Şimdi ise sırdaş olmuşuz.

Bunları yazdığımı bilmiyorsun şimdi.
Zaten yanımda olsaydın bunları da yazmazdım.
Gözümden akan yaşları görmüyorsun değilmi,
Sana olan sevgimi hiç tanımadın,
Bir oyuncak gibi geldi herşey sana.
Şimdi nerde iki aşık görsem onlara imreniyorum.
Benimde hakkım değilmiydi mutlu olmak,
Sevdiğimin elinden tutup o ipek gibi saçlarını okşamak,
Bu gözlerimin mutluluktan ağlamasını istemezmiydim.

Bir zamanlar adını dilimde söylerken kalbime yazmıştım.
Adın dilimden düştüde,
Kalbimden silecek bir silgi bulamadım.