Kırık hayatlar Şiiri - Okan Kurdoğlu

bir ağacın gölgesinde oturmuşum
gözlerimden kaç parça acı düşer
azarlanmış çocuk olmuşum
kulağım hep bir sese vurgun
barış ve özgürlük
....................................
düşlerimin kıyısında çocuklar koşuyor
yaşamayı sevda yapan çocuklar
sokaklar haram edilmiş yavuklu
günler kan kızılı
kapitalizmin kara ve kıllı elleri
ve köpek dişleri
yurdumun neresine yalansa
orda yaralar açıyor
karanlığa ve açlığa
toprağa düşen kuru yaprak oluyor
çalışanın ellerinde umut
giderek derinleşiyor
namussuz kör kuyu
................................
analar çocuklarına
tırnakları ile kazırken
g
ü
z
e
l
günleri
alnındaki teri silerken namuslu elleri
feodal çakal ulumakta
olsaydı
ülkemin her yanı kardeş eliyle işlenmiş
sabah uyanışımızda
boncuklarla bezenen günler doğar
bu sevdaya doyum olmaz
...........................................
koş anne koş baba
koşun çocuklar
kuşlar ağaçlar balıklar
yarattığımız umut için
koşun
gerdek gecesine koşan kız gibi
koparıp dikenli telleri
kıralım soğuk zincirleri
gelmesinler üstümüze
kanlı elleri
kuduz doyumsuz gözleriyle
......................................................
gel düşüme gir anne
onur için yarın için
düşe kalka güle ağlaya
büyüsün bebekler
yapışacak ayak izlerim
haramilerin yüzüne yiğit ve kahramanca
gel düşüme gir anne
hiroşimayi görme
bağdat ı filistin i somali yi
mederes i yusuf u deniz i
pusuya düşmüş evladın
al bayraklı tabutuna bakıp ağlayan kızı
............................................................
beklediğimden kötü zaman
uzay çağında insan insanlıktan uzak
yakamıza yapışmış acılar
her yerde tuzak
sevdayla vurulmak
sevdiğinin çıngırağında ölmek
üstüne vardıkça leş kargalarının
umudumu kırıp yaktılar
tadı varmi diye
pişkin pişkin baktılar
.......................................
oysa dostum
bizim için doğacaktı güneş
doğrulukta sesimiz dolanacaktı
beni kırdılar dost
bir cam gibi
hiç açıklaması yok bu gidişin
..........................................
ah dost
yüreğime belli zamanlarda düşen o yüz
koklamak istediğim
bakmaya kıyamadığım
can gibi sakladığım
o amansız sevda
şiirlerde nakişlenen nurşen değil mi
.......................................................
artık umurumda değil
ne yangınlar ne faklar
şehrimin sokaklarında çirkin manzara
talan olan haklar
siyasetin kirli elleri
şimdi karanlığın ucundayım
suçumu bilmiyorum
beynimi kemiriyorum
anılar geçerken gözümden
insan palavraları dal verir
ben hüsranların baş oyuncusu
elimde ancak bu kadar şiir gelir