Kırık Dökük Düşler Altında

“Her şey için” teşekkür edip
Sessizce yoklara karışan!
Duy sesimi...
Duyguların kefaretini kim verecek, kim?
Hani en güzeldim yüreğince,
Hani en çok ben sevmiştim deli gönlünü,
Hani gönlümdü gönlünün yuvası!
Çıkmaz sokakta da değildin ama
Nasıl çıktın bu işin içinden
Ve nasıl boy verdi sevgi aramızda
Bilemedim…
Koydum sepete düşlerimizi,
Bahçedeki salıncağımızı,
Mum ışıklarıyla süslü evimizi,
Topuzlu saçımla kapıyı açışımı,
Güler yüzle bakışını…
Tek bir çizik yetti senin için.
Hiç mi özlemiyorsun, demeyeceğim.
Yalan mıydı her şey, demeyeceğim.
Artık gömdüm aşkı
Bilmem ne kadar derinine yerin.
Sen kaç benden!
Sen uzak dur gönlümden!
Uzaklarda bir düş gibi
İlk aşkın yalanları,
Yaklaştıkça yıllar,
Çarpışıyor gerçekler,
Savruluyor dört yana
Vefa ve sevda…
Sözler bir yanda,
Yeminler öte yanda.
Dilde yalan sözler,
Bu gönül kimi özler?
Bir marketin kasası önünde
Bir elde kesekâğıdı,
Öbüründe umut
Yürürken bilinmezliğe
Bedenin içinden fışkırdı hasret,
Kırbaç gibi şakladı gerçek!
Kim bulabilir ki beni,
Ben kendimi bulamazken…
Kim duyabilir ki sesimi,
Gönül dili bilinmezken…
Heyhat!
Sıraya dizili eller,
Sessizce beni gözler.
Bilmezler ki
Herbir ayak izinde,
Ezilmiş bin çiçek var!
Şimdi git!
Bakma artık ne bana
Ne şu kırık aynaya.
Ömrün saltanatında,
Bir dem sürdün kendince,
Şu ezik-kırık gönlümde.

16.2.2011
SERAP HOCA