Kırık Bir Sükunet Şiiri - Rüstem Badıllı 3

Ve ben,
Susarak anlattım,
Gülerek ağladım,
Yürüyerek düştüm,
Yalnızlığımla sarıldım.

Şimdi sorsan,
Ne kırıklık kaldı ne söz.
Şimdi gelsen,
Ne ben eskisi gibiyim ne de sen.

Ve gece,
Kırık bir saat gibi durmuş,
Her anın sesini duydum,
Zaman bile geçmekten yorulmuş,
Beni unutmuş, seni beklemiş.

Ve yol,
Kırık taşlar arasında kayboldu,
Geride kalmış her adım,
Bir başka dünyaya açılan kapıydı,
Ama ben, hâlâ burada, yalnızım.

Ve sabah,
Bir pencere araladım,
Hışırtılı rüzgar sarstı içimi,
Bütün gün boyu,
Kırık bir sükûnet içinde sustum.