Kırık Bir Mazinin Mimarıyım Nazlıcan

Kırık bir yüreğin mimarıyım. Kırık bir maziyle,kırık bir yürek bıraktım peşinde. Bu aşka layık olmayan şeylerin çok şeyiyim anla biraz. Sakın ağlama menekşeler tebessüm ederken yalancı baharımda.Kendi kendine kat atan bir yaranın gök’deleniyim.Uzadım gittim buhurlarınla özlemlerin arasına.
-Kendimi geçtiğim uçsuz bucaksız geçmelerin geçimsiziyim.
Bir tek kendimle geçinemem .Bir de sensizlikle.
*Ölümsüz kalan bağrı yanık demlerin özünden tözlerimi çektim.
-Metafizikten zahir şerbetler içtim okyanustan da büyülü aşk sularında. Sen sularında geçerken zaman durdu duruşumda.
-Durup saydım dalgaları, ben gerçekten hazların köpükçüsüyüm.
-Bunca dalgan yutmadı.Bunca kabarcık arasında kaybolmadı damlaların.Okyanusun içinde damlaların o kadar tanıdık geliyor ki vicdanıma ıslanıp uslanıyorum yoluna.
Sudan surlar kurdun şimdi nasıl geçerim ? Ne zaman geçmek istesem gözlerim nemlenir, sur üstüne sırlarımız yücelir.
-Gidenin sırrı gözyaşlarındaymış.
Mecnun giderken Leyla’ya demiş:
-Senden tek hatıram damlalarımdır. Her damlan bu çöldeki kumları canlandırmaya yeterdir. Asıl çöl benim içinde.Asıl ıslanan benim.
-Eğer uğrunda ağlayan bir kadının varsa dünyada bundan daha mutlu erkek var mıdır ki?
Leyla:
-Peki senin hatıran nedir?
Mecnun:
-Senin damlalarından sonra akan damlalarımdır.Damlalarının başlattığı benim damlalarımdır.İkimizin içsel ıslanmasıdır.
-Birbirimiz için ağlamaktır. Birbirimizin kederine sahip çıkmaktır.
*Her dem aklımızdan çıkmamaktır. Uslanmaktır, yaşadıklarımıza, sevdiklerimize bağlanmaktır. Ben artık sen oldum.Beni’ sorma sakın.
-Beni kendinde tanı. Özlersen kendi öp benim yerime. Ayrılığın yarim beyazlarına alışmalısın.
-Damla yarım beyaz, saçlarımız kederden yarım beyaz, içimiz,isteklerimiz, her şeyimiz yarım beyaz. İçinde biraz siyah kalan beyazlarımıza, damlalarımıza dikkat et.Bütün dünyalarımın emanetisin.
-Beni bende tanı yavuklum.
İşte sevgilim benim nazarımdan sana Leyla ile Mecnun manzumeleri.Benim Mecnunum böyle konuşur, yani ben konuştum.
-Leyla ise sendin.Susup durdun acılarımın otağında.
Yanı başında lav yatağın var, yanardağlarımdan, yar bağlarımdan besleniyor.
-Şimdi küle dönen hangi dağın bağrıyım biliyor musun? Hangi volkanik alkışı hak ettim. Meramlarımda Gülleşen, acılarımızda küllenen hangi canhıraşın kader sonrasızlığıyım biliyor musun?
Yüreğini kaplayan sevda bulutuyum. Üstüne kapattım hiçbir sis hislerine karışmasın diye.
Gel gör ki suskun doğurganlıkların oldu. Her gün suskulu bir bıçak sapladın.Yetmedi kinlerinin sıradağları değdi bahtıma. Bunca kini hangi aymaz gururun sülününden aldın.Neden nefret nakaratlarında zılgıtların artıyor.
-Bir taş ile eski bir aşk arasında hangi fark var senin nezlinde.
Sen aşkım olmaktan çıkmış olabilirsin ya insanlığın ya o meleksiliğin
hangi buhara karıştı.
-Ya da pişmanlık destanımı bitirmediğimi düşünüyorsun.Daha kaç Manas yazacağım.Daha kaç kez Oğuz Kağan olup sırlarında öleceğim.
Ben, sevmeye âşık,seni sevmeye âşık,dizelerime âşık, manzum çiftçisiyim. Seni ektim, sen biçtim sevmeler,acılar, bir gün gelmeler arasatında. Araflarımın yürek raflarında senden kalan katıklar var. Senin bana kattıklarınla yaşamaya zeyil oldum.Tüm sevi öznelerim yüklemine doğru akıyor. Bu yüzden kitaplar, sözler, şiirler, sırlar, sınırlar, sonsuzluklar anlatamaz sevdamızı bilesin Nazlıcan