Kırık Aynalarda Unut Şiiri - Kara Çocuk 2

Ey sükûtumla konuştuğum yârin adı,
Vefâdan bihaber, rûhumda yâd adı.
Ne bilsin aşkı, kalbi körelmiş olan,
Bir tebessümle kandı, irfândan yoksun kalan.

Ben bendim; hilm ile sabrı harman ettim,
Sen sendin; gafletin koynunda kendin gittin.
Bir ömürlük dua idin, hâfızda silindin,
Zan ile hüküm verdin, kalbimden silindin.

Nice geceler sana secdeyle yoğruldu,
Güvenim, özüm, özrüm bile doğruldu.
Sen bir hevesin rüzgârında savruldun,
Ben her acıya sabırla tahammül kurdum.

Aynada kırık bir çehre gördüm de dün,
Meğer senin suretinmiş; yalanla örtülü dün.
Şimdi o ayna utancınla baş eğer,
Görsen kendini, kalbin bile hicâb eder.

Madem ki nazarında kıymet yokmuş hilmin,
Madem ziyanmış aşk, yazık o hâlis ilmim.
Ey kendi nefsine mağrur, gönlü dilsiz,
Unut beni, çünkü sen... sevmeyi bilmezsin.

Bil ki gün olur, pişmanlık çalar kapına,
Sığınacak bir yürek ararsın yanına.
Ama ben çoktan hükmü verdim kalbime:
"Sevdaya nâil olmayan, dua da edeme."