Kırık Aynada Umut

Bazen umut, rüzgârın en nazlı haline bürünür,
Bir kuytuda uyanır, sessizce beklerken,
Gönlüm, hüsranın buz dağlarında yol alır,
Ve sevda, kırık bir aynada kaybolur, bir hiçken.

Geceler siyah bir örtüyle sarar beni,
Zaman, solgun bir gül gibi düşerken sessiz,
Hasretin ince bir sızı gibi işlerken,
Ve gözler, firkatin efsunlu izinde giz.

Rüzgârda savrulur birer birer hatıralar,
Bir serap gibi erir içimde eski düş,
Gözlerim sonsuzda kaybolan bir gemi,
Ve umut, küllerden doğmaya mahkûm bir kış