Kırgın Papatyalar Şiiri - Savaş Barha

Derin, zifiri çukurlara düşüyor gibisin.

Yüzünde geceden kalma bir hüzün var.

Devir etrafındaki kurumuş ağaçları.
Yeni fidanlara yer aç bahçende.
Busenle can ver ölü toprağa.

Yalancı aynaları kır, durma;
karşısında eriyip gidiyoruz.

İyi değiliz, mahvolmuşuz,
biliyorum.

Ölmeden önce son kez
değsin elin elime, çekme.
Kana bulama gözlerimi, yapma.

Düşünme yarınları, çıkar aklından.
Dünün hasretiyle yandığımız bugüne acı.

Kaldırım kenarında açan
papatyaları sev.

Onlar ki çok yalnız.
Kendilerini seven, koruyan
yok denecek kadar az.

Bütün kaldırım kenarlarında açan
papatyaları sana armağan ediyorum.

Dışarıda yürürken
gözün o papatyalarda olsun,
lütfen.

Onları her gördüğünde
merhaba de onlara,
uzaktan da olsa gülücüklerini yolla.

Hatta bazen hepsi adına
bir tanesini mükafatlandır,
koparıp kokla; öp, okşa onu.

Defterinin arasında sakla,
benden sana hediye diye.

İşte buradayım!
Buradayım! Buradayım!

Ölmeden önce son kez
değsin elin elime, buradayım.