Kırgın Kırlangıç Şiiri - Nuray Üstündağ

Gün gelir bakar insan ardına
Gün gelir bir aydınlık çöker
O kaybolduğun başkalarının karanlığından
Kendi karanlığına geçer insan.
Ve anlar ki aslında
Tüm mücadelesi boşuna…
Ve kimi tutup dost ettiyse kendine
İçinde kocaman yara.
Gün gelir bakar insan ardına
Kim var diye,
Kim duyar diye sesini
Ardında yankılanır boş yollar
Bir tek kendi haykırışı yankılanır ardından
Anlar insan,
Ne zaman haykırsa
Ardından yankılanan sesinin
Kendi yalnızlığı olduğunu.
Ve aslında o koştum sandığı tüm yolların
Bir arpa boyu bile etmediğini
Aslında hiç koşamadığını
Çöker sessizce bir köşeye
Susar…
Ve susmak, bazen en yakın dosttur yüreğe
Ve susmak bazen,
Acıtır içini…
Bağlar kollarını
Bakıp bakıp ardına
Yavaş adımlar döker ömrüne
Kırgın bir kırlangıç açar yüreği…