Kırgın bir yalnızlık Şiiri - Ahmet Coşkun

Kırgın bir yalnızlık

Kokunu rüzgâr aldı
Bulutlar sürükledi maviyi
Yağmur yalnızlığı benim ki
Gölleşti damlalar çölün ortasında
_ bir vaha sevdasında kum avuçlarım
Boğazımda düğümlenen kevser suları
Cana can katmıyor

Ay çöküyor üstüme, gölge
Göstermiyor yıldız takvimi
Hileli bu aynalar sirk cambazı
_dedim ya yağmur yalnızlığım
Kurşun yağmuru yüreğim
Islanmışım telden tırnağa
Ağır bir yük ağrı’ma binmiş

Söküyor şafağı gecenin cadısı
Takıyor gece lambalarını ardım sıra
Aydınlığı aydınlatan Işığı kara
Saçlarım diken diken yüreğim pır pır
Karanlıkta ıslığım pelte ellerim titrek
_ Yer fışkıracak sanki birazdan
Korku üflüyorum
Mezarlığa

Kör’üm nerde o renk zengini bahar
Nerde gülistanda gülümseyen yar
Ya beni çemberde avutan dostlar
_ her biri bir damla her damla kurşun
Dedim ya
Yağmur yalnızlığı benim ki
Dinime imanıma
Kurşun yağıyor

Coşkûnî