Kireçle Boyalı Evler

Duvarları kireçle boyalı bu evlerde,
Güneş içeri girmez hiçbir sabah.
Her türlü yokluğun içinde, yalınayak,
Dolanır çocuklar, oynayarak.
Kimseden bir umut geçmez,
Karanlıktır yolları, uyunmaz.
Çaresizlik her dem kadim bir dost olur,
Gelenden ötürü kimse yakınmaz.

Duvarları kireçle boyalı bu evlerde,
İkindiler çabuk olur açlıkla.
Birden kesilir sesler, görüntü birden kaybolur.
Akşamın o derin boşluğunda, sessiz,
Tek tek yanar hayaller, kimsesiz.
İşte böyle herkes kendi başına bir köşede,
Çırılçıplak ve hükümsüz,
Mecburiyetin zorunlu dayatması altında,
Bir çehre çürür ve ölürüz.

Duvarları kireçle boyalı bu evlerde,
Her gece usulca edilen dualardan sonra,
Kimse aklından çıkarmaz ölümü.
Mutlak sonun erişilemezliği,
İsteriz olsun bize tanrının en güzel ödülü.
Korkak ve bitap yaşamanın çekilemezliği,
Sürükler tek tek hepimizi.

Duvarları kireçle boyalı bu evlerde,
Çok olmadı,
Hepimiz her gün biraz öldük.