Kirden Adam Şiiri - Aygül Mudurlu

Kirdendi adam, irindi üstü başı
Gelip tuttu gönlümü, balçığa buladı
Kirdendi adam, kir tutmuştu sakalı
Gelip öptü alnımdan, namusum karalandı
Kirdendi adam, kir tutmuştu umutları
Gelip ekti ömrüme, umut dediği çamurları
Söyle kirden adam, haine çıkan o adın neydi?
Karanlık mıydı, şeytan mı; yoksa can koparan mı?
Ezip geçtiğin bu gönül, bana reva mı?

Kirdendi adam, kirdendi aşkı
Kirliydi umutları, aşk diye soluduğu havası
Geldi tuttu elleriyle, katrana çevirdi bütün vahaları
Kirdendi adam, kirliydi adımları
Adam yerine saydık biz, kocaman bir balçığı
Kirdendi adam, kirliydi masalları
Ömrüme değdi, o kir tutmuş bakışları
Kirdendi adam, hastaydı ruhu
Çürümüştü duyguları, salgın bir hastalık oldu

Kirdendi adam, kirliydi bıraktıkları
Gönülde gerçek aşkın pınarıyla yıkandı
Öyle bir çözüldü ki adam, akıl oldu tende ziyan
Kirden değilmiş meğer adam, adamdan kocaman bir kir
Geriye kaldı sadece, zehir zemberek anılar bakir
Bir gölgeymiş kirden adam, adam tutmuş kirleri
Yıkanınca, hepsi birden yok olup gidiverdi
Kirdendi adam, kirliydi ömrüme gelişleri
Gönül Rab'bin nuruyla huzuru bulduğunda
Tüm kirler terk-i beden oluverdi

19.01.2016