Kiralık Oda Şiiri - Meryem Çat

Taşındım, iki düzlem öteye

Açısı dik güneşin, karaya vurmuş lacivert
İtilmiyor elin tersiyle, avuçluyor tüm gölgeleri
Havanın kuru boğazı susamış dizinin dibindeki denize
Yalnızlığa da kalabalık bulaşmış
Yakıyor, kurutuyor artık en kuytu çıplaklığı
Geceler üşüyor, kar taklidinde tüm ayazlar bu odada...

Uykusuzluğun bile tadı yok,
Dikizlendiğini bile bile soyunamazken kendine

Bahane miydi bu saat farkı?
Adı başkaydı bu gözü arkada kalmışlığın
Yalnızlığa kiralık odalar bulmamalıydı

Yankıları intihar etmiş bir koridorda, üstü açık bir geceye uzanmalıydı oysa...