Kırağı vurgunu Şiiri - İlyas Kaplan

bir kırağı vurgunu
geciktirmiş ruhumdaki tohumların filizlenmesini
içime hezeyanlar dolduran uzun hayaller
ilk defa utanmış gibi
yalnızlık anlarında bende belirir sırları
kederli düşler içinde bir parya hayatı yaşatarak

aklımın ucundan bile geçmeyen bir kıvılcım tufanı
büyülü duygular yaratmanın ateşini yakarlar
şehrin ışıkları ışıl ışıl nasıl yandıysa öyle
efkarla dolup taşan yüreğimden kaçarken
aşk denen sezgilerin gelişigüzel tasvirleri

öyle fazla dikenli engelleri var ki
en küçük ayrıntıları bile sonsuz sızılar uyandırır
darmadağın eder özenle kurduğum cümleleri
yerinden oynatır aşklara susamış bir kalbi
aralayıp kapısını cehennemin ta ortasına atarken

kasırga dalgalarıyla parça parça kumsala atılmış
deniz mahsulleri gibi büyük anılarım var benim
vurgun yemiş sükun içinde kalbim
ağıtını en dokunaklı şekilde ben söylerim
ardından ben tutarım yasını

göğün mavisine uzatırım dudaklarımı
emerim bir bulutun acımsı sütünü
beni bir başıma yaşamaya mahkum eder
kara bahtımın sancıları

düşüncelerimden düşen bir ses gelir kulağıma
bir serüvenden doğar tüm mutsuzluğum
neler gizler neler bu korkunç yalnızlığım
hiç karşılık görmemiş

ne çilelerle dolup taşarım
ruhsal atılımlarla sayısız hayaletler büyütür
hayal güçleri sarmalar gizli derinlikleri
ilahi bir kaderi hazırlamakla görevli
o sihirli mucizeler tarifsiz düşler yaratır bende

en bakir ıstırapların oluk oluk aktığı
çelikten bir mizacın hamuruyla yoğruldum
kuşkularım büsbütün körükler hırs dolu istekleri
ardı arkası kesilmeyen yoksunluklarla beraber
geçmişteki hayal kırıklıklarıyla örselenmiş

redfer