Kırağı Şiiri - Hatice Ak

mevsim tanımazlığını yaşayanlar bilse de
en çok ben yaşadım seninle
istisna dışı bir görev dense yeriydi belkide

üşütürdün yaz kış demeden
papatyaların canına okurdun
çimenlere ya sabır çektirirken 

benim ençok ayaklarıma hücum eder
ellerimi dondururdun ama
hiç belli etmezdim, üstüme gelme diye

aslında severdimki seni
sabahın erken saatlerinde
ırgat kamyonunu beklerken
kurumuş çalı çırpıyla
toprak yolun ortasına yaktığım ateşle
sana galip gelmekti en güzeli de

rotasını şaşıran ateş böcekleri
konardı etrafına
mersin çalılarının ıtırlı kokusu
dolarken avuçlarıma
ışığı gören koşar gelirdi yanımıza

ne çok üşüttün beni ne çok 
zaman zaman burnumun direğini sızlatsan
papatyaları soldursan da
severmişim seni
kar yağdığını düşündürdüğünden belki de

kimi meyveler de çok severmiş seni
en çok da şeftaliler
babam öyle söylerdi
bir bildiği vardı elbette
ne kurt yaklaşabilirmiş ne böcek
doğal ilaçmış ayazın belli ki

bunları hiç söylemedim sana
hatta bir keresinde
lastik çizmelerimin tabanını
ateşte hafifçe yaktığımı da
o vakitler yani kırk-elli yıl önce
seninle paylaşırdım ay ışığını
şimdiyse durgun sularla

21 0cak 2022-haticeak