Kır Zincirlerini Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Hadi, gitme desene!
Çek kolumdan, öyle sert, öyle kararlı!
“Nereye?” diye sormadan, “Benden gidemezsin!” diye haykırsana.
Söylesene, “Ben sensiz nefes bile alamam!”
Sarıl son kez, boğacak gibi,
Kokumu sür üzerine,
Öp, derin, sarsıcı, bırakma beni!

Ağlarken gözyaşların yanaklarımı dağlasın,
Diz çök önümde,
"Gitme!" desene,
Desene be adam!
Bak, gidiyorum,
Sessiz, yavaş, ama kesin adımlarla,
Bir daha geri dönmeyecekmiş gibi…
Sürüyorum ölü bedenimi,
Evet, sen ittin beni uçuruma,
Şimdi de pişman ol, sürün ayaklarıma!
Kapansana, yalvarsana!
Haykırsana son bir kez!
"Gitme, kadın, gitme!" desene, hıçkırarak…

Gözlerim yaşlı,
Yüreğim paramparça!
Kollarım, artık seni değil, soğuk bir boşluğu kucaklıyor…
Yavaşça süzülüyor gözyaşlarım, kan gibi,
Dudaklarımda kaybolan bu yaşlar gibi silinme benden!
Hadi, bak, gidiyorum,
Saçlarımda ağır hüzün,
Dilimde bitmek bilmeyen sitemler…
Gidiyorum adam!
Çeksene beni, zorla esir et kendine!
Dikil karşıma, dağ gibi dur önümde!
Yık şu lanet gurur duvarlarını!
Gece giymiş gelinliğini,
Sen de giydir bana,
Hadi, adam, tut ellerimi,
Bir tek sözün yeter!
Bir "kal" de, dondur bu bedeni yerinde!

Haykır be adam, bağır!
Yol saçlarını, kanat dizlerini,
"Ben ölürüm!" diye titret ortalığı!
Hadi, adam, yolcu etme beni!
Dur demek bu kadar mı zor?
Hani, aşk cesurların işiydi?
Bir kez cesur ol, kır zincirlerini!
"Gitme, kadın!" desene, tüm korkaklığına rağmen!
Hadi, dudaklarından köprüler kursana,
Hayatla ölüm arasında, bana geçit olsun!
İnanıyorum bu aşka,
Değer her anına, değer!
Desene, be adam!
Hadi desene!
17.10.2024 17:53