Kır Papatyası Şiiri - Matiz Albatros

Hayat duygusal insanlara daha acımasız, mülteci gibiyim.
Sanki karanlıkta daha sadeyim, gözlüklerimi çıkarttığımda ise daha kör..
Ama daha sağlam kulaklarımla duyuyorum sanki çirkin sesleri.
Sanki gökyüzünde oturuyorum, öpmek istiyorum yıldızları gece mavisi yanağından.
Sadece mavi olsa gökyüzü utandırmaya yeter bizi..
Uzak bir deniz kıyısında anlatsam kendimi.
Dudaklarında deniz kokusu, kirpiklerinde tuz.
Eylül sonbaharın ilk akşamı, hüznün al yanağı.
Öyle güzel sonla bitmeli ki…
Yaralarımla seviştin her gece; bense bir kelebeği resmettim durmadan.
Aşkını bana getir, koyu kırmızı şalınla sar kokunu.
Şimdi bir çiçeğe inan, ışığı söndür, kanatlarımı yak.
Kör çukurlarda melek bulunmaz, bastığın yerler hep kır papatyası.
Bir sevda masalı sonbaharda açan papatyalar..
Kırmızı bir yunus öpsün gamzenin en derininden.
Ben kuşları tanımıyorum ki, kanatlarından nasıl şiir yazayım?
Denizin bile masmavi olmadığını çok geç öğrendim..,
Güvertede iliştim ayışığına güzel geceye teşekkür etmeliydim..