Kır Papatyası Şiiri - Ayberk Çetin

Susuyorum sana, ne varsa içimde.
Saçıyorum ortaya parçalarımı.
Toplayamıyorum bizli parçaları,
Eksik kalıyorum be Kır Papatyası

Sanki içimde bir kurt var,
Kemiriyor bizi içimden,
Sonra ne sen ne de ben kalıyor içinden.
Bıraktım artık yalnız seçim ben.

Bir geliyorsun yaz güneşi gibi,
İçimde papatyalar açıyor.
Bir gidiyorsun kış gibi,
kalbim kaskatı kesiliyor.

Soruyorum sana Kır Papatyası?
Neden bu kadar güzel geliyorsun?
Geliyorsun da Kır Papatyası,
Neden bu kadar nefretle gidiyorsun?

Eksik bir şeyler var içimizde,
Sanki hiç dolmayan yerlerimiz.
Biz onları, bizle dolduramıyoruz,
Bahanelerle yollar açıyoruz gidişlere.

Hep susuyoruz be Kır Papatyası.
Asıyoruz yalnızlığa kendimizi.
Kısıyoruz bakışlarımıza benliğimizi,
Seviyoruz da neden gidiyoruz be Kır Papatyası.

Biz gidiyoruz anla yalnızlığımızı,
Bahanelerle kendimizi kandırdığımızı,
susarak nefret uyandırdığı mızı,
Anla artık Bizsiz kalıyoruz Kır Papatyası.