Kır Kafesleri Şiiri - İbrahim Ozan Vural

İlk önce tutsak et kendini.
Anla çaresizliği, anla sahipsizliği.

Hadi kır şimdi bütün zindanların kafeslerini.
Parçala kendini, haykır dünyaya.
Bir bak, duyan var mı seni.
Bir de bak dünyan var mı senin.

Ayırt edemezsin ne gündüzü ne de geceyi.
Bazen ay sanırsın güneşi.
Tüm anlamını yitirir hayatın,anlamsızlaşır gibi.

Şimdi döv dizlerini, vur başını duvarlara.
Ağla, ağla hiç ağlamadığın gibi.
Kahrolsun geleceğe dair ne varsa.
Hadi söyle, kahrolsun de hadi.

Yıkılsın sonsuzluğun tüm duvarları.
Olmasın yollar ya da arabalar.
Kanatlansın herkes bir kuş gibi.
Uçsunlar özgürlüğün sonsuzluğuna.

Ne güzel olurdu değil mi?
Tıpkı bir melek gibi.
Hadi, ilk önce tutsak et kendini.