Kır Çocuğu Şiiri - Olgun Albayrak

Ben,bu memleketin şehirlerinden uzak,
Güneşiyle tanışık,boranlarına âşık,
Kel bir tepesinde doğmuşum,bilirim.
Cefakâr anamın alnında boncuk boncuk ter;
Ebe kadın elinde canlanmışım da meğer,
Sonra çocuk olmuşum,büyümüşüm; toparlak.
Eğnimde el emeği,düğme düğme karalık,
Seherin ertesinde,akşamı düşleyerek,
Gözlerimi ovmuşum bilirim.

Kalelerin içine,mahpus çocuklar gibi,
Dizmedim süslü şehirleri.
Bayramlarda; soğuk,taşlı yolları,
Bazen boynu bükük,bazense haşarı,
Gezmedim sisli şehirleri…
Ben bir anamı tanıdım,bir babamı ve seni…

Sen papatyam,yaban çiçeğim!
Şunu bil ki bir gün,serpildiğin kırlara;
Ardımda ılgıt ılgıt esen taze samyeli,
Önümde vuslatıma dem tutan çekirgeler
Ve ben kozasından çıkan kelebek gibi,
Aşarak patikaları,
Sana geleceğim…