Kır Çiçeklerinin İntikamı

Evler yaptılar betondan,çok katlı,
Ruhsuz; fakat çok heybetli...
Dev ağızlarla kazdılar mezarını
Kır çiçeklerinin...

Yıktılar tek katlı bahçeli evleri,
Diktiler yerine ruhsuz devleri.
Kıydılar ağaçlara,kestiler soluğunu,
cırcır böceklerinin...

Eskiden tek katlı,bahçeli evler vardı,
Bahçelerinde türlü çiçekler açardı.
Ağaçları vardı,gölgesi serin...
Açınca pencereyi,dolardı odamıza kokusu
Nar çiçeklerinin...

Eskiden üstü kiremitli evler vardı,
Dışı pencere,içi ahşap duvardı.
Isıtırdı küçücük odaları,ince gülüşleri
Can çocuklarının...

Güller vardı bahçelerde,sarı,kırmızı güller...
Türküler söylerdi dalında aşık bülbüller.
Cıvıldaşırdı kuşlar,gün ışığı olurdu,nur!
Damlardı bardağımıza hoş kokusu
Serin yaz çiçeklerinin...

Ağaçlar vardı her mevsime uygun,
sarkardı zemine ağaçların dalları,yorgun.
Karşılardı kapıda baygın kokusu ıhlamurun.
Hatırlatırdı düğün evini salınışı
İlkbahar gelinciklerinin...

Ey çiçeklerle gelen ilkbahar!
Duyuyor musun ahımı?
Ey ışıltılarla gelen güneş!
İstiyorum ıtır kokulu sabahımı!
İstiyorum kır çiçeklerinin arasında dolaşmasını
Güzellik meleklerinin..!

Ey karanfil yüzlü, güzel,zarif kadın!
Yasemin,menekşe,nergis,lale,güller...
Çiçek adlarıyla anılırdı adın.
Türkü söylemez artık seherde bülbüller!
Kara kalem resimlerinde kaldı yâdın...
Bir de hayalinde insanların kırık yüreklerinin...

Ey çok karınlı,aç gözlü ruhsuz devler!
Nerede nilüferler,papatyalar,reyhanlar..!
Nerede mahalleler,kasabalar,köyler..!
Nerede sıcacık,bahçeli evler!
Ey çok katlı,aç gözlü,ruhsuz devler!
Korkunç olacak intikamı,mezara gömdüğünüz
Kır çiçeklerinin...