Kır Çiçeklerinin Adı Yok Bu Şiirde

zamanı taşırdık
esmer yüzümüzde
kara bıyıklarımızda
kırçiçeklerinin sevdasıyla
ne kıyardık koparmaya
nede doyardık koklamaya
keskin bir sancı bitirirdi
dudagımızdaki gülümsemeyi
kır çiçeklerinin resmi düşerdi
baktıgımız su üstüne

Tükenirdi ay ışıgı
kirpigimizin ucunda biterdi gece
vazgeçilmez cıplaklıgıyla
yüzümüzü
gözümüzü okşardı
dagılırken saçlarımız
hüznü ekerdi rüzgar
içimizdeki mor bahçeye

aşksal bir gelecekti
içimizde beslenen
yarım kalmış şiirlerimizle
ama sagır
ama kör
dilsizdi
tan vaktinden önce

ne zamanki
her hangi bir şiirde
kır çiçeklerinin adı geçse
yarım bırakırdık o haliyle
her yarım şiir
sancılara eşti
her sancı
kır çiçeklerinin solması
yada şah damarımıza atılan
kör bir dügümdü
işte o sebepten
Kır Çiçeklerinin Adı Yok Bu Şiirde