Kınamayın Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Kınamayın beni mutlu insanlar,
kınamayın iki elim koynumda kaldığı için,
iki ayağım bir pabuçta olduğu için kınamayın,
kınamayın kanayıp duran yürek yaramı,
hüznümü, suskunluğumu, umutsuzluğumu kınamayın,
bakıp dışarıdan mutlu göründüğüme
aldanmayın.

Mutluluktan eser mi kalır karasevdaya düşende,
ne beklenir, ne umulur, ne bulunur,
bitmez-tükenmez çilelerden gayri,
azaplardan, elemlerden,
mutsuzluklardan gayri,
ne bilir halden anlamayan karasevdaya düşenin halini?
Sevdası olmayana nanay gelir gözyaşları,
nanay gelir hançerede düğümlenen hıçkırıklar,
hak olmasaydı ortaya mı çıkardı
haksızlıklar?

Ustası olmuşum gözyaşlarımı içime akıtmanın,
hıçkırıklarımı yüreğime gömmenin,
kanayan yüreğimi dermansız yaşatmanın,
bir büyük karasevdaya pekiyilenmenin.
Kınamayın halden anlamayanlar, kınamayın,
tertemiz ellerinizi
kanımla yıkamayın.

(KANAMA YÜREĞİM isimli Serbest Şiirler 'inden > 53-54/100)