Kimseyi Suçlamıyorum

Kimseyi suçlamıyorum. Çünkü suçlamanın hiçbir şeyi geri getirmediğini öğrendim. Ne geçen zamanı, ne kırılan kalbimi, ne de yitip giden hayallerimi… Suçlamanın yalnızca içimdeki yükü artırdığını anladım, o yüzden bırakıyorum.

Herkes kendi bildiği gibi davranır, kendi doğrularıyla yaşar. Belki de bana yapılanları, o an başka türlü yapamazlardı. Belki anlamadılar, belki anlamak istemediler. Ama bu beni suçlamaya itmez. Çünkü biliyorum, herkes kendi yaralarının, kendi hikâyesinin bir ürünü.

Kimseyi suçlamıyorum. Ne beni yarı yolda bırakanları, ne de yanlış zamanda gelenleri... Her biri hayatıma bir iz bıraktı. Kimi bir ders, kimi bir hatıra... Ama artık anlıyorum ki, kimse benim mutluluğumun sorumlusu değil. Ne iyiliğimde, ne acımda.

Belki bazı şeyler böyle olması gerektiği için oldu. Belki bazı insanlar gitmeliydi, bazı yollar kapanmalıydı. Ve belki de, bu yolculukta tek başına kalmam gerekiyordu. Çünkü gerçek gücü, suçlayarak değil, kabullenerek buluyor insan.

Kimseyi suçlamıyorum. Hayatın kimseye adil olmadığını öğrendim. Ama adil değil diye kendimi kurban etmeyeceğim. Artık suçlamaktan çok, ilerlemeyi seçiyorum. Çünkü geçmişte ne olmuş olursa olsun, gelecek hâlâ benim elimde.