Kimseye Fısıldama Şiiri - Kasım Kobakçı

Ezgisi mevcut değil,
Şu beton yığınının,
Sarmalıyor seherlerini,
Dağ kekiklerinin rayihası.
*
Uğramıyor çaycı da,
Şu beldenin caddelerine.
Tek başınalık dahi,
Issızlıktan sızlanıyor,
Şu muhitte.
*
Gasp etti ahali,
Beldenin tebessümlerini.
*
Terasları dahi, mevcut değil,
Şu diyarın,
Boylu boyunca sıralanmış,
Fesleğenlerin durduğu.
*
Nefes almaya çabalıyor mısralarım,
Bestesi bulunmayan,
Şu gürültüde...
*
Kavradım ki yürek,
Yâre mühürlü durur,
Kavradım ki yürek,
Bir ağıtla,
Tepelere tırmanır.
*
Benliğini, gurbette tutsak seziyorsa,
Ve şayet, toprağına sevdalıysa can,
Ne edilir şu mekânda,
Bir bozlak duyulmadan?
*
Ruhu üşüyor insanın,
Şu gri gökyüzünde,
Isıtmıyor güneş bile,
Yabancı dillerin soğukluğunda.
*
Ne geri dönebilir,
Dağ kekiği şafaklarına,
Ne de bulvarlar taşar,
Taze ekmek buğusuyla.
*
Kimsesizliğin kimsesizliği sürdüğü,
Şu mahalde,
Dizelerim,
Nağmesi bulunan, sılayı arzuluyor...
*
Kuşlar bile ötmüyor,
Sanki dilleri lal olmuş,
Makine gürültüsüdür,
Tek duyulan seda.
*
Aralamayın camları,
İçeri dalar dilsizlik.
Sabah akşam kederli,
Şu memleket.
*
Yolları ferah,
Şu diyarın,
İmrenirim, doğduğum yerin,
Sıkışık ve insan dolu,
Taş döşeli yollarına.
*
Betonarme bir kafes,
Sıkıştırır ruhumu,
Nerede o, kerpiç evlerin,
Samimi huzuru?
*
Neşesi araklanmış karaltımdır,
Kaldırımda bana, yarenlik eden,
Yegâne fert.
*
Kimseye fısıldama lakin,
Vakıfsın,
Makamı bulunmayan, şu diyara,
Isınamamaktır yazılarım...