Kimsesizliğin tadı Şiiri - Serdar Yusuf

Kimsesizliğin Tadı

Gece... Sessiz. Kuşlar suskun. —
Her yanımı bulut sarmış bu derede.
Havada bir şey var:
Sıcak yufka kokusu,
Otlu peynirin ağızda bıraktığı eski tat.

Zihnim oyunlar kuruyor bana —
Bir kaya aralığında sultan sofrası gösteriyor.
Kurşuniye bürünmüş dağ çiçeği,
Boynu bükük, sessiz ve uykulu.
Tabiat şenliksiz,
Dağ bile uyuyor bu gece.

Bir tek ben uyanığım burada,
Yavan bir tat dönüyor ruhumda.
Belki kimsesizliğin kendisi.
Bir kedi olsa,
Hafif hafif uyusa karnımda,
Tüylerine dokunsam,
Kendimi bulsam parmak uçlarında.

Garip bir his içimde:
Sanki geleceğimi bir yerde düşürmüşüm...
Oysa gülüşüne baharın tüm renklerini ektim.
Arguvan pembesi serptim saçlarındaki toprağa.
İki damla gözyaşıyla suladım,
Dikenliydi ama yeşerir sandım.
Düş müydü? Yoksa çoktan uyanmış bir rüya mı?

Gece yarısında eski bir ezgi dolanıyor içime,
Lir mi bu, yoksa gözyaşının kirpiklere değdiği mızrap mı?
Bir karınca dost olurdu şimdi,
Bir ses, bir kıpırtı.
Ama suskunluk da yalnız bu gece —
Ve dağ bile sessiz,
Ben gibi.

Alnımda rüzgârın serinliği,
İçim ürperiyor, soğuk avuçlarımı yakıyor.
Üstüme yorgun bir örtü seriyorsun,
Hislerim ağır, taş gibi uykuya çekiliyor.

Taşın kıyısına yaslanıyorum sessizce,
Gözlerim açık… ama içim uzaklarda.
Görüyorsan beni —
Son kez, rüzgârla savrulan yaprak gibi,
Sessizce yok olup, gökyüzünde eriyorum.
Ve ben gidince, geriye kalan tek hayal, uyuyan kedi… yalnızlığın son izi.