Kimsesizliğe Dair Şiiri - Aybüke Doğa Kıral

Küçük bir yağmur damlası çarpıveriyor
Tozlu pencereme.
Islık öttürüyorum belki duyarsın diye
Otururken eski püskü kanepemde.

Bir ateş düşüyor yüreğime,
Isıtmıyor ama içimi.
Bir ateş-i suzan düşüyor;
Yakıp kavuruyor, yok ediyor.

Sokaklarında geziyorum eski mahallemizin.
Seni arıyorum, neredesin?
Yaşamak zormuş bu dünyada
Kimsesizler için.

Mahallemizin eski tadı yok.
Sen yani.
Bir zamanlar seninle gülüştüğümüz parkta
Ağlayacağım gelmezdi aklıma.

Sen gittin gideli çok seneler geçti,
Trenden kimse inmedi.
Senleyken ilk basamağını tırmanıyordum,
Şimdi yarılamak üzereyim hayatı.

Öyle güzel kandırdın ki beni.
Hâlâ inanıyorum dönme ihtimaline
Sen ki beni kahreden,
Sen ki çığlıklarımın sebebisin.

Sen ki sana muhtaç yavrunu terk eden bir annesin.