Kimsesizliğe Ağıt... Şiiri - Dündar Sansur

Ağaran bir gül demidir hayat
Yarım kalan şiir gibi gam peydahlar
Yarına gebe pusatsız duldalar…
Kalır mı ardından talansız bir aşk?
Kurulan pusuların kahpece ihanetinden.

Ey ölüm, kurşunsuz gelmeyecek misin
Veya hep meçhul mu kalacak
Fiiline bakılmadan sorgulanan infazlarda?

Hep bir bana mı düşecek sürgünler?
Ve sürgünlerde ekmeksiz tütünsüz aşksız kalış
Artık dur diye haykırıyorum,
Betonlar arasından kelepçelenen umuda! ...
Dahası bir koçer isyanıdır
Bir yerden hiçbir yere bu göç ediliş

Kalsa ne çıkar oysaki
Yurdunda leylekler…
Göç mü etmeli hep hayat meçhule?
Solgun bir gidiş mi düşer payına?
Dicle ne zaman durulacak,
Fırat hangi demde rengini alır?
Gökyüzünün mavi gülüşlerini,
Al dudaklarını savrulmadan al sevgili!

Cudi Nuh’a yürek açarken
Nuh ne zaman dindirir sularını
Bağrında şairin şehri Girikamo'da
Sevdasına can mı kurban edilecek
Bu kahrolası törelerin cinayetlerine?
Ve herkesin potansiyel sanık olduğu
Yaşamın ölümünden ben mi,”Şair’mi” sorumlu
Ya da şiir mi sorumsuz ve sorgusuz kalınmalı?