Kimsesizler Şiiri - Mehmet Cıngır

Bulursa yer,kuru ekmekten bir dilim,
Yatar bir direk dibine,örtünür bir kilim.
Üst baş perişan,uzamış saç sakal,
Küsmüş çevreye,olmuş dilleri lal.
Görülür kara gecede sadece onların ayak izleri,
Karışmış saçları sakalları,görünmez olmuş yüzleri.
Verir bazen aşevi bir tas çorba,
Ne çatal ne de kaşık vardır orda.
Çorba tasını başına içmek için diker,
Bardaktan su içer gibi çorbasını içer.
Yoktur yıkanacak yerleri,üstleri başları pis,
Kimi tinerci olmuş,kimi olmuş ipsiz.
Ne yiyecekleri var,ne de kalacak yerleri,
Gece olup kesilince kaldırımlardan el ayak sesi,
Duyulur kaldırımlarda sadece kimsesizlerin nefesi.
Sıcak bir yuvaları yoktur girmek için içeri,
Sokaklarda,kaldırımlarda yatarlar,yoktur çareleri.
Yoktur çoluk çocukları,değillerdir evli,
Dokunsan ağlayıverecek yağmur gözleri.

Onları görüp burun kıvırır bazı insanlar,
Taşlaşmış kalpler,kararmış vicdanlar.
İsraf ederiz,kalanları atarız çöpe,
Düşünmeyiz,sayarız o insanları hiçe.
Vicdanlarımıza kulak verelim,olmayalım kalpsiz,
Varlık içinde yüzüp de olmayalım nasipsiz.
Onlar için değil geceler,gündüzler bile karanlık,
Kimsesizler değil,bu durumdan utansın insanlık.
Sokak ortasında kimsesizler,birgün ansızın ölürler,
Yoktur mezar taşları,kimsesizler mezarlığına gömülürler.