Kimsesiz Yüreğim Şiiri - Atila Yalçınkaya

Hasretin bir matem gibidir kimsesiz yüreğimde,
Akşam kızıllığına boyanır her zaman içim
Kan rengine döner baharlı hülyalarım,
Sensizlik içimde büyür,
bir dağ gibi olur zaman zaman.

Alışabilirmiyim acep sensizliğin yüküne,
Gezebilirmiyim seninle dolaştığımız mutluluk vadilerini,
Kemale erermi ömrümün mevsimi,
Sensizlik içeren soruların sonu gelebilirmi acep.

Alışır kimsesiz yüreğim sensizliğe belkide.
Adın geçince buğulanır her an gözlerim.
Bir ukde olursun içimde mutlaka,
Anılarımın en müstesna yerini sen kaplarsın elbette,
Anılar gelişinle, gerçeğe döner mutlaka.
Bende eğer ayrılıp gitmemişsem kimsesiz yüreğimden.