Kimsesiz sokaklar Şiiri - Serpil Koçar

Kimsesiz Sokaklar

Rüzgârın sesiyle titrer gecem,
Sokak lambası soluk bir hece,
Adımlarım yankı arar sessizliğe,
Kalbimde eski bir hüzün gizli,
Gözlerimde kaybolan bir gece.

Ay, yalnızlığın gölgesini düşürür,
Her yıldız bir hayal taşır içimde,
Sözcüklerime anlam ararım,
Geçmişin izleriyle dolu dudaklar,
Bir çığlık gibi susar gecemde.

Kırık dökük hayaller peşinde,
Zaman yavaş, ruhum derin bir deniz,
İçimde fırtınalar gizli,
Gecenin koynunda yalnız yüzerim,
Ve her düş bir sabahı bekler sessiz.

Renkler soluk, dünya gri,
Gözlerim anlatır hiç dinlemeyenlere,
Sevda bir nehir gibi akar,
Ama ben kıyıda yalnız beklerim,
Düşlerim yorgun, ellerim boşta.

Gün doğar, umut tekrar uyanır,
Ama içimde bir boşluk hâlâ,
Kelimeler yetmez anlatmaya,
Her anı bir mektup gibi,
Ve ben okurum kendime sessizce.

Ruhumda eski şarkılar çalar,
Her nota bir yara taşır,
Gecenin içinde kaybolan ışık,
Beni sarar, rüyalarımla dans eder,
Ve ben susarım, kelimeler boğulur.

Bir kuş uçar, özgür gökyüzünde,
Ben ise zincirli hayallerle bağlı,
Her nefes bir hatıra gibi ağır,
Ama içimde küçük bir ışık,
Sonsuzluğa bakar, umutla yanar.

Ve gece biter, sabah doğar yavaşça,
Kimsesizliğimle baş başa kalırım,
Ama her karanlık bir yıldız taşır,
Gözlerimde düşler, ruhumda hüzün,
Ve ben yaşarım, sessiz, derin, özgürce.