Kimsesiz şehir Şiiri - Mujgan Doğru Emin ...

KİMSESİZ ŞEHİR

bu şehir üşüyor
sönüyor sokak lambaları birbir
kalabalığın uğultusu
sesizliğin çığlığına karışıyor
aniden bedeni ürperitiyor
tüyleri diken diken
yüreğine göçmen
kuş sesleriyle deliniyor gök
saçlarından
yıldızlar dökülüyor
celladına aşık
yaşamın kıyısında
nehirler kuruyor
umutlar rüzgara karışıyor
bulutların külleri savruluyor
şehrin üstüne
puslu havaları seven çakallar çıkıyor
kıyıdan buçaktan
al basmış anaların lohusalığının yalnızlığında

M.Eminoğlu

KİMSESİZ ŞEHİR