Kimsesiz Duvar Şiiri - Zişan Türkcephe

Duvarlardaki çıkıntılı izler gibiyim geçmişi anımsatan.
Bazen gecenin hüznüne sığınılan..
Acıya ve gözyaşlarına şahit bir duvar köşesiyim..
Acının ve gözyaşının ta kendisiyim bazı geceler..
Sığınabileceğim bir tek duvarlarım var benim,
Korktuğum vakitler güvende hissedebileceğim,
ağladığımda bana destek olabilen, mutluluğumu sakındığım duvarlarım..
Hüznüme sığınak olan duvarlarım
Şimdilerde tek tek yıkıldığını hissediyorum,
Anladım ki bana verilen tuğlalarla duvar inşa etmişim kendime, bir bakmışım verdikleri tuğlalara bile güven olmazmış..
Artık ne sığınabileceğim duvarlarım ne de limanlarım var,
sığınmak sadece buralarda mı olur?
Oysa sığınabileceğim bir tek şeyin annemin kolları olmasıydı..
Güvende hissedebileceğim tek yer babamın dizleriydi..
Artık gidecek hiçbir yerim yok.
Kimsesiz bir çocuğum..
Artık kimsesiz bir çocuk..