Kimsesizliğin Sokaklarında Şiiri - Özgen Öz

Kimsesizliğin Sokaklarında

Yazsam seni,
Oturduğun her sokak başına,
Her köşede gözlerin büyüse,
Her duvarda sesin yankılansa,
Yine de eksik kalırdım…
Çünkü düşlerim yalnız,
Çünkü düşlerim kimsesiz…

Bir ben çaresiz,
Bir ben kimsesiz…
Gecenin karanlığına sığınmış,
Bir yıldızın ucuna tutunmuş gibi
Titrek, ürkek, suskun…

Sığınmışım bir kere,
Ama sığınmışlığım bile kimsesiz.
Ne bir omuz var yaslanacak,
Ne bir el var dokunacak.
Gözlerimin içindeki karanlık bile
Benden önce terk etmiş beni.

Ah dostum,
Bazen şehir büyür üstüne insanın,
Sokaklar daralır,
Pencereler kör olur,
Kimse görmez halini.
Ve sen yürürsün,
Görünmez bir gölge gibi
Kendi ayak izlerinin ardınca.

Yazsam seni,
Martıların kanatlarına,
Rüzgârın tenine,
Yağmurun damlalarına,
Belki sesin gelir kulaklarıma,
Ama yine de eksik kalırdım,
Çünkü içimdeki boşluk
Senin yokluğundan daha geniş.

Çaresizim…
Kendi yalnızlığımın içine gömülmüş,
Kendi suskunluğuma zincirlenmişim.
Sözcükler bile yorgun artık,
Her cümlemde bir yarım kalmışlık,
Her şiirimde bir eksik kalan nefes.

Biliyorum,
Bir gün sokak lambalarının altında
Bir gölge daha belirir yanımda,
Ama o sen olmayacaksın.
Çünkü sen çoktan
Bir papatyanın son yaprağı gibi
Koparıp attın sevgiyi.

Ben mi?
Ben hâlâ yazıyorum seni,
Kimsesizliğin defterine,
Gözyaşının satır aralarına,
Bir gün okursun umuduyla…

Ve yine de,
Yazarken bilirim:
Benim kelimelerim de kimsesiz,
Benim dualarım da sahipsiz,
Benim sığınmışlığım da yetim.

Ama ne yapayım dostum…
Kimi yürekler vardır ki,
Kimsesizliği bile sahiplenir,
Çaresizliğiyle dost olur,
Ve kendi gölgesine sarılıp
Bir ömür geçirir.

Ben işte öyleyim…
Yazdıkça büyüyen,
Sevdikçe yalnızlaşan,
Sığındıkça daha da kimsesiz kalan.

Ve sonunda anladım:
Bazen en büyük sığınak,
En derin yalnızlıktır.