Kimsesiz Şiiri - Ferhan Göymen

Bir hastane köşesine düştü kimsesiz
Herkez bağırıp çağırıyor o sessiz
Gözleri koridorda sahip aradı kimsesiz
Refakatçisini sordular o zaman öldü ecelsiz

Her üzgünü teselli ederdi o tesellisiz
Ümitleri tuz buz olmuş o kimsesiz
Hani canım dedikleri nerdesiniz?
Gözleri hiç olmadığı kadar sensiz

O ne yapsın ağrısı edepsiz
Kendine öyle sarıldıki sessiz sessiz
Hani koşup gelenin bekledin densiz
Gerçekleri kabullen öğren artık kimsesiz

Sen zaten hep ümit etmekle yanlş ettin
Dağ taş olsa aşar gelir dedin
Tabiki bekleyecektin o kelebekler senindi
Ama artık yoklar kanatlarındaki pullar silindi

Doktorlar koluna serum ciğerlerine hava bağladı
O bukadar garipmiydi kimsesiz, içerledi ağladı
Kızdı kendine onlar tırtıl değil sende koza değilsin
Kimsesiz bu kahpe dünyanın gerçeğini iyi anladı
23-6-2011
Ferhan