Kimsesiz Şiiri - Zafer Yılmaz 2

Kimsesizliğin bağrında büyüdüm ben,
yanımda dost bildiğim kimsem yoktu
benden başka,
ne dost edindim ne kimseye güvendim,
bu hayatı nasıl yaşadım soranda olmadı.
Gün geldi aç kaldım gün geldi açıkta kaldım
bazen yağmurda ıslandım bazen kar altında üşüdüm.
Kimi gece uyumadım korkumdan
kimi geceyi dörde böldüm de yattım.
Kah köprünün altında sabahladım
kah duvar diplerinde
anladınız değil mi? kimsesizim ben.
Öyle bir an olurdu param olmazdı
aç kalırdım dilenemezdim
gururluydum ben,
hiç kimsenin malına
yan gözle bile bakmadım,
hayatımda hiç çalmadım
bir iğne bile,
hiç yalan söylemedim kendime bile.
Aç kaldım uyuyamadım ıslandım
yeri geldi hayatımdan vazgeçmek istedim
onu da yapamadım.
Çok sıkıntılar çektim, kendimce gözyaşı döktüm.
hayatımda aşkı yaşamadım, kimseyi sevemedim
gönlümü veremedim
dedim ya kimsesizim ben.
Yüreğimde hissederken o acı sızıyı
çöpten çıkarttığım ekmeği yerken gözyaşlarına boğulurdum,
kaderim mi? bu benim diye yinede isyanım olmadı,
olmazdı da biliyordum kimsem yoktu ama kimsesizde değildim.
Şimdi umut dolu bakıyorum yarınlara umutla ve sevinçle.