Kimsenin Kılının Kıpırdadığı Yok

hüzündür güz bana
kim ne derse desin
kuş cıvıltıları kesmiyor
eylül sancılarımı

iş dolaşması
eskidikçe
derlenip toparlanan
güz gözüne yayılan

pus ve pastır
her dokunuşunda
kirli yılların birikintisi
teni tini yelin öpüşüyle

dökülür
duvarın sıvasının düştüğü gibi
soyunur anılar
tüm çıplaklığıyla yaşanmışlıklar

ürkek bir çocuk
on yedisindeyken henüz
hıdır ellez günüyle
yüreğini buran

ürperişlerindeyim
andıkça o günleri
adam yurdunu
babalar gibi satarken

neyleyim güzü
yoksa adamın yüzü
donunu da satsa
kimsenin kılının kıpırdadığı yok

040909denizli