Kimsem Yok Şiiri - Ruhan Karaelmas

Kimsesiz demek, hayatta yapayalnız demek.
Görevi çile çekmek, tek yaptığı düşünmek.
Hayali oturup, hep bir arkadaş beklemek.
Derdi hayaliyle, kendini teselli etmek.

Şu hayatta benim kimsem yok, yapayalnızım.
Bu koskoca dünyada bir tek ben mi şanssızım?
Ne yapacağımı şaşırdım,hep kararsızım.
Eğer can yoldaşım olmazsa, ben anlamsızım.

Ordunun içinde, yaralı asker gibiyim.
Koca ormanın içinde, kuru dal gibiyim.
Güzel bahçenin içinde, solmuş bir çiçeğim.
Belki engin okyanusta, batan bir gemiyim.

Fani Dünya beni, yalnızlığa mahkum etti.
Umutsuzca beklemek, artık beni çökertti.
Karşılıksız sevmenin hasreti eritti.
Bu anlamsız hayat, beni söndürüp bitirdi.

Bir şeyler yapıp ta, kendimi avutuyorum.
Ama yine bir türlü, mutlu olamıyorum.
Sıkılınca kimsesiz, yalnız oturup ağlıyorum.
Her şeyimi paylaşacak, bir dost istiyorum.

Yok güvenip de, tutunacak dalım bile.
Sürükleniyorum, bu çaresizlik selinde.
Yalnızım, esir kaldım karanlığın elinde.
Sevgiye, ilgiye ihtiyacım var benim de.

Tutunacak dalım, güvenecek yakınım yok.
Avutacak, canım diyecek, bir tek kimsem yok.
Hislerimi paylaşacak, bir arkadaşım yok.
Beni sevip, teselli edecek, sevdiğim yok.

Ben karanlıkta ışıksız kalmış bir garibim.
Benden çok acı çeken, şu zavallı yüreğim.
Çünkü çok yalnızım, yok beklediğim sevdiğim.
Bu sevgisiz, yapayalnız hayatı neyleyim?

Dalından kopmuş, sararan bir yaprak misali,
Kanadı kırık, uçamayan minik bir kuş belki,
Eriyen bir mum, ya da sönen bir ışık sanki,
Tıpkı bana benziyor, benim kaderim gibi.

Artık hiç patlamayan, sessiz bir volkanik dağ,
Dalından kopmuş, kuruyacak bir çiçek,
Derin göklerde, parlamayan sönmüş bir yıldız,
Onlar da benim gibi, çaresiz yalnız.

Ben umut ışığı sönmek üzere, bir mumum.
Yalnızım niçin kimsem yok, neydi suçum.
Karanlık dünyamda, sevdiğimi arıyorum.
O benim tek umudum, onu çok seviyorum.

Boşluklarda gezerim, ben sanki avareyim.
Yalnızlık sıkıntısından, deli divaneyim.
Sevdiğim uzakta diye, belki kederdeyim.
Halime çare yok, dermansız derdi neyleyim?