Kimse Seni Tanımaz Şiiri - Veysel Şimşek

Varsa paran arkan sıra dönerler,
İsmin dilden düşmez hergün anarlar,
Adamda olmasan adam sanarlar,
Fakir isen kimse seni tanımaz.

Varlığında ağa paşa olursun,
Aradığını istediğini alırsın,
Yokluğunda hepten ylnız kalırsın,
Fakir isen kimse seni tanımaz.

Zenginde para çok olur bitmezmiş,
Yalakaya yalakçıya yetmezmiş,
Garibin bağında bülbül ötmezmiş,
Fakir isen kimse seni tanımaz.

Şaşırırım yalakçıdaki gayrete,
Heryerde çok hep düşerim hayrete,
Lanet olsun para denen merete,
Fakir isen kimse seni tanımaz.

Arayanın olmaz soranın olmaz,
Eşin dostun unutur yanına gelmez,
Tek benim bildiğim insanlık ölmez,
Fakir isen kimse seni tanımaz.

Varlığında paşada ağada sensin,
Bütün akranların peşinde dönsün,
Ne yazıkki fakir olan derdine yansın,
Fakir isen kimse seni tanımaz.

Veysel! im boş yere çırpınıp durma,
Gelde berbat gidişata kudurma,
Yoksa elinde avcunda kendini yorma,
Fakir isen kimse seni tanımaz.