Kimse ölmesin diye Şiiri - Ahmet Kırmızı

hiç kimse ölmesin,

yaralanmasın diye

vazgeçtim tahtımdan.

girmesin diye masum rüyalara

yenilgi, korku, öldürmeye dair fikir

payım olmasın diye,

kin'le, ah’la düzülen ağıtlarda

adım anılmasın diye lanetli beddualarda

caydım krallığımdan

ben bunu artık kimse ölmesin diye yaptım

erguvan renkli gecenin koynunda vurdum yere

gazoz kapağı nişanlarımı, madalyonlarımı

ve renkli kartondan apoletlerimi

mantar tabancamı, sapanımı,

azâd ettim bütün tahta atlarımı

sütre gerisinde bırakarak yürüdüm

korkunun, ve zulmün tüm lehçelerini

çocuklar korkuyu bilmeden büyüsün diye

açken, sefilken, vurulurken, ezilirken,

gülümseyen bir hayatı

müttefik yapsınlar diye kendilerine

gülmekten korkmasınlar,

utanmasınlar diye yaptım ağlamaktan

ardıma bakmadan yürüdüm

insanca yaşamayı zafer bilerek.

büyümeden daha,

daha marşlarla kirletmeden dudaklarımı

çiçekli baharlara teşne yüreğim

eylül hüznüne kurban boynumla

türküler söylemek için

gittim

“küçükten yâr seveni

loyluda yaar, leylide yaar

ley ley ley

cennete gönderseler”