Kimse Kalmamış Şiiri - Mehmet Emci

KİMSE KALMAMIŞ

Düşmüş herkes gurbete büyük şehirlerde
Arayıp da hal hatır soran kimse kalmamış
Ne bir haber ne bir selam var şimdilerde
Bir kalem alıp da mektup yazan kalmamış

Dönüp baksam her yönde aynı umut
Şu cihanda mutluluk denen kalmamış
Bitmiş dostluk kaybolmuş bütün ümit
Baktım da arayıp soran kimse kalmamış

Gölgeler bile terk etmiş arkadaş nerede
Herkes kendi halinde kendi derdinde
Karşıdan bakınca yeller esiyor yerinde
Sohbet muhabbet kimsede kalmamış

Bir derdin olsa kiminle dertleşeceksin ki
Kalsan bir köşede kime sesleneceksin ki
Düş kimin eliyle ellerini birleştireceksin ki
Dostum diyeceğin bu hayatta kalmamış

Yalan dolan bütün konuşulan onca sözler
Yalan oldu söndü aşk için yanan közler
Yalan söyler oldu her şeyi anlatan gözler
Damla damla süzülen yaşlar kalmamış

Bakma Mehmet yazıp duruyor öylesine
Düşünürken kulak verip vicdanının sesine
Belki bir şeyler anlatırım diye bu hevesine
Ortak olup da katlanacak kimse kalmamış

29/11/2014 MEHMET EMCİ