Kimliksiz ve ülkesiz bırakılmışların hik ...

Kimliksiz isimsiz ve ülkesiz çocuklarıdır Mezopotamyının
Acıyla kavrulmuş yürekleri
Gözyaşları avuntudur sızıdan kalan
Mutluluk ?
Hiç çalmamıştır kaplarını
Adını anmayalı da çokta olmuştur hani.
Oysa sevmek nedir bilirler
Özlemek,gülümsemek; kıyasıya gülümsemek, hatta kahkaha atmak.
Bilirler yiğitliğin has sevgi olduğunu,
Çakıştığında birer çift bakış
Nacizane yürekler kıpır kıpır
Alevlenen beden ve boncuk boncuk dökülen soğuk terler.
Sevmeyi bilirlerdi evet
Lakin paylarına hep ölüm düştü en olunmaz anlarda.
Acı hiç unutturmazdı ki kendini
Dili yoktu ki dağın taşın
Kimse anlamazdı ki kimliksiz isimsiz ve ülkesiz, kırlangıç ların bilinmeyen dilini.
Doğarken ölürdü çocuklar
Ve ecel beklemezdi bu topraklarda ana, baba lar.
Niyeydi bunca elem,mahşer-i azap.
Yeryüzü çok büyüktü oysa,
Herkese yetecek kadar şekerde vardı.
Peki neden di bu zulüm neydi sebep onca giden cana.
İnsan değilmiydi ölende öldürende
Nasıl bir şey ki özgür olabilmek?
Onca acıya rağmen diz çökmemek nedendi?
Nereye gitmiştiki Barış
Kime küsmüştü ki...

28/12\15