Kimiz Ki Biz Şiiri - Gül Gis

Onu o uçurumun yamacında ilk gördüğümde anlamıştım, içindeki avazı azada geldiğini. Kır çiçeklerinin isvelerine aldirmadan yürüyordu yeşil yolda,ışığın körelten karanlığı vuruyordu yüzüne ve terli idi gözleri.
Beni gormedi ama kır çiçeklerini incitmeden geçti önümden.
Korku değildi sevmeye duyulan saygıydı ona bunu yaptıran.
Sonra, oturdu su kanalına var gücüyle itti avazını önce gökgürültüsü gibi gürledi semada ardından şimşekler çakti bulutların arasında ve gözlerindeki ter yağmura dönüştü nihayet. Göz pınarlarının coşkusu kır çiçeklerinin yaşamlarına katkı sağlamak değil di elbet yine de karıştılar kanalın sularına ve başladılar umut vaad eden yolculuklarina.
Ne garip değilmi sen tükendiğini düşündüğün anda son çırpınışının urettiği terlerin başka canlara hayat vermesi.

Dişaridan değil içeriden kırılmıştı ve bu yaşamin başlamasi demekti tıpkı bir civcivin yumurtayı kırıp hayata merhaba demesi gibi..
Çığlıkları doğayı hareketlendirirken, o sürüden ayrılanı kapan kurt misali hoyratça koparıverdi yalnız gelinciği.
-Acını acı vererek dindiremezsin !
Sözcükler hedeften bihaber dökülüverdi dilimden.
Aslında hikayesini hiç merak etmemiştim çünkü onu kendimden bilmiştim.
-Kimim ben dedi,kimin kanı dolaşıyor damarlarımda ?
- Soy bu kadar önemlimi ? O kopardiğın gelincik hangi ırkdan geldiğini merak ediyormudur ? Az önce yaşamına son verdiğin canlı hepimizden bir parça barındırıyordu öz suyunda.
Birazdan geldiği yere yani toprağa tekrar karışacak, belki bir papatya belkide sadece ot olarak yeniden doğacak.
Anlamadı. Belkide dinlemedi ama inandı kara gözlerine tezat ürkek ürkek baktı. Sesi yağlı urgandan son anda kurtulmuş gibiydi.
-Evlatlıkmışım dedi.
Sonra biz, sonra kır çiçekleri, sonra yamacın dibindeki dere, hepimiz sustuk.
Sadece cırcır böcekleri yaşamın sona ermediğini haykırıyordu.
Benim benliğimi aradığım yerde o kimliğini arıyordu.
İkimizde aradığımızı bulamadık belki ama birbirimizi bulduk.
O gün o ben oldu ben onun kimliği...