Kimin Neyine Şiiri - Kemal Bölükbaşı

Şu koskoca evrenin dünya denen hanından
Dert devşirip sırtıma atsam kimin neyine
Acz içinde geçerken hakikatler yanından
Omzumda gam kervanı batsam kimin neyine.

Gün batımı karanlık çökerken bedenlere
Sımsıkı sarılırım afaki nedenlere
Hüzünlü bir gözyaşı süzülür gidenlere
Bin solup bin yeşerip bitsem kimin neyine.

Avazım çıktığınca haykırsam doğru sözü
Namerdin bakışına diksem bu iki gözü
Kötüye bir şey olmaz! İyi; kaybetme özü
Cümle zulüm ehline çatsam kimin neyine.

Aşk ile acıları bertaraf eyleyerek
Yanık yanık sevdalar türküsü söyleyerek
Koçköroğlu misali naralar heyleyerek
Kır At ile toz duman katsam kimin neyine

Lalezarda gelincik gülistanda bir çalı
Mor sümbüllü menekşe yemyeşil zeytin dalı
Papatya tarlaları! Bülbül; bu aşkın falı
En yüksek perdelerden ötsem kimin neyine.

İnsanlık vurdumduymaz şeytan bile şaşkınca
İblisten geri kalmaz kötülükte taşkınca
Yüksekten yer kapışır kendi benlik köşkünce
Dünyanın anasını satsam kimin neyine.

İç güveyden hallice giydiğim sevda donu
Aşka sevdaya dair açılır en son konu
Bir kumardı belkide çıktığım yolun sonu
Bu oyunda ben seni utsam kimin neyine.

Yaşasa ne ölse ne çokça sevse ne yazar
Ölmeden ölmek nedir? Diriye var mı mezar?
Âşık daha doğmadan kendi mezarın kazar
Tüm âşıklar yerine yatsam kimin neyine.
İzim tozum bellisiz yitsem kimin neyine.

02.06.2017/Kahramanmaraş.